Dnia dziesiątego.

I były sobie dni
A było ich dziesięć
I pierwszy był smutny
I bardzo bolesny
Taka też była dni reszta
A ostatni z nich najsmutniejszy

Człowiek, z natury zawsze chce żyć wiecznie, a na pewno dłużej niż wytrzymają jego zapasy w lodówce. Jest naturalne, że życie ze świadomością egzekucji powoduje reakcje. Reakcje bardzo prostą, albo przez negację, albo przez walkę, tudzież przez ucieczkę. Życie nie jest proste. Ale przecież nie ma takie być.
Któż lubi tracić? Tracenie (oprócz dziewictwa w USA) nigdy nie będzie w modzie.
Czekanie na egzekucję, która niby ciągle gdzieś tam nad nami wisi, niby jednak co dnia udaje nam się ją odwlec. Lecz dzisiaj już nie dało się ni o jeden dzień odwlec. Samo życie i łza w oku. Smutek.

Co powiedzieć o roku, w którym tyle się traci? Czasem tylko przez odrzucenie negacji i przyjęcie rzeczywistości, czasem po prostu tracenie, kiedy 'coś' wypada nam z ręki. Jak nazwać taki rok? Czy czekać w ogóle na następny? Może tłumaczyć te wszystkie straty po kolei miłością. Za prawdę, ponoć, kto kocha ten nigdy nie traci.

Nie wiem. Nie mam pojęcia. Za 24 godziny już październik. Może to jest jakaś jutrzenka nadziei, nadziei, tej samej która jest matką głupich, ale w sumie przecież każda matka kocha swoje dzieci. Październik.. Listopad.. Grudzień..

Trudno jest być mi optymistą po tym wszystkim co dał mi ten rok od swojego początku, aż do tej chwili, ale mam nadzieję, że wszyscy są beze mnie bardziej szczęśliwi (choć w duszy pewnie tak nie myślę), a Maleńka już nigdy przeze mnie skrzywdzona nie będzie, bo płakała przeze mnie więcej niż przez wszystkich swoich mężczyzn.


A jutro wstanę, oczywiście hedonistycznie dosypiając ledwo zdążę na pierwsze wykłady i wytrzymam cały ich rządek, w czwartek będzie praca i meczyk w tv, w piątek studia, w sobotę i niedzielę praca, praca także w poniedziałek, w wtorek studia i już tydzień minął. I dobrze w końcu będzie jeszcze tysiąc następnych. W życiu piękne są tylko chwilę, trochę ich udało mi się zamknąć w butelce. Zostaną w mej pamięci. Melancholijnie będę przeglądał jak najlepszą książkę, w podziękowania, ale też w zażenowaniu że nie było tych chwil więcej...

Smutny i zniechęcony
Ale jednak ciągle (chyba) żyjący
Tomek